ریشه در مصر باستان

• مصری های باستان از کحل برای تیره کردن مژه ها و ابروهای خود استفاده می کردند.
• کحل از مواد معدنی مانند سرب گالن و ذغال سنگ تهیه می شد.
• از سوی دیگر مصری ها اعتقاد داشتند که بهره‌گیری از کحل چشم ها را از ارواح شیطانی محافظت می کند.
• مژه های تیره نمادی از زیبایی و سلامت بود.
• کحل علاوه بر تیره کردن مژه ها به عنوان یک محافظ در برابر نور خورشید و عفونت های چشمی استفاده می شد.

در دوره ویکتوریا، بهره‌گیری از ریمل مدرن آغاز شد. در سال 1913، اوژن ریمل، یک شیمی دان فرانسوی، اولین ریمل مایع را با بهره‌گیری از وازلین، صمغ عربی و رنگ مشکی اختراع کرد.

نوآوری های قرن بیستم

ریمل مدرن

• رنگدانه ها برای ایجاد رنگ
• رزین ها برای نگه داشتن رنگدانه ها در محل
• روغن ها و موم ها برای ایجاد بافت
• مواد نگهدارنده برای جلوگیری از رشد باکتری

ریمل، وسیله ای آرایشی برای تیره کردن مژه ها و ابروها، تاریخچه ای طولانی و پر فراز و نشیب دارد.

اولین شواهد بهره‌گیری از ریمل به حدود 3500 سال قبل از میلاد مسیح در مصر باستان باز می گردد. زنان مصری از مخلوطی از سرخابه، چربی حیوانات و دوده برای تیره کردن مژه ها و ابروهای خود استفاده می کردند.

رمیل در روم باستان

بهره‌گیری از ریمل در روم باستان نیز رایج بود. زنان رومی از مخلوطی از زغال سنگ و روغن زیتون برای تیره کردن مژه ها و ابروهای خود استفاده می کردند.

در قرون وسطی، بهره‌گیری از ریمل کاهش یافت، زیرا آرایش توسط کلیسا به عنوان نشانه ای از بیهودگی و هوسرانی محکوم می شد.

بازگشت ریمل در قرن هجدهم

در قرن هجدهم، بهره‌گیری از ریمل دوباره احیا شد. در سال 1770، آرایشگر فرانسوی، ژوزف دو لا پورت، از یک مخلوط موم و صمغ عربی برای تیره کردن مژه های مشتریان خود استفاده کرد.

ریمل در قرن نوزدهم توسط مخترعان مختلفی بهبود یافت. در سال 1833، مخترع آمریکایی، یوجین ریمل، یک فرمول جدید ریمل را با بهره‌گیری از وازلین و کربن سیاه ایجاد کرد. این فرمول جدید بسیار محبوب شد و پایه و اساس ریمل مدرن شد.

ریمل، وسیله‌ای آرایشی برای حجیم کردن، بلند کردن و مشکی کردن مژه‌ها است.

ریشه بهره‌گیری از ریمل به زمان باستان مصر باستان برمی‌گردد.

ریشه تاریخی ریمل در مصر باستان

در مصر باستان، زنان از ترکیبی از روغن کرچک، دوده و عسل به عنوان ریمل استفاده می‌کردند. این ترکیب به مژه‌ها ظاهری ضخیم و بلند می‌بخشید.

بهره‌گیری از ریمل در مصر باستان نه تنها جنبه زیبایی داشت، بلکه جنبه محافظتی نیز داشت. مصریان معتقد بودند که ریمل از چشمان آنها در برابر آفتاب سوزان محافظت می‌کند.

ریمل در دوران امپراتوری روم

در دوران امپراتوری روم، بهره‌گیری از ریمل گسترش یافت. زنان رومی از مواد مختلفی از جمله زغال چوب، دوده و روغن زیتون برای تهیه ریمل استفاده می‌کردند.

ریمل در بین زنان رومی تبدیل به یک لوازم آرایش ضروری شد و در خاتمه به سایر نقاط اروپا راه یافت.

ریمل، آن مایع جادویی که زیبایی چشم ها را دو چندان می کند، ریشه در تاریخ کهن دارد.

اما ریشه های این اکسسوری آرایشی را باید در مصر باستان جستجو کرد. در نقاشی های دیواری باستانی این سرزمین، تصاویر ملکه ها و زنان نجیب زاده را شاهد هستیم که چشمان سیاهشان را با یک ترکیب تیره از سرمه و مالاکیت آرایش کرده اند. این ترکیب علاوه بر زیبایی، خاصیت درمانی هم داشت و از چشم ها در برابر آفتاب سوزان مصر محافظت می کرد.



اولین ریمل ها

در قرن نوزدهم میلادی، اولین انواعی از ریمل ظاهر شدند. در سال 1834، یک شیمی دان فرانسوی به نام اوژن ریمل نوعی “پماد چشمی” تولید کرد که از زغال، وازلین و ژلاتین ساخته شده بود.

این پماد به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت و به زودی ریمل به عنوان یک محصول آرایشی تثبیت شد. همزمان در آن سوی اقیانوس اطلس، مایا بل لی، شیمی دان و کارآفرین آمریکایی، در سال 1913 اولین ریمل مایع را با نام “مش اَند براشو” (Maybelline) به بازار عرضه کرد.

توسعه و پیشرفت

در طول قرن بیستم، ریمل به طور مداوم در حال توسعه و پیشرفت بود. ترکیبات آن بهبود یافت و انواع مختلفی از ریمل ها با حجم دهنده، بلند کننده و حتی ضد آب تولید شد.

ریشه تاریخی ریمل

تاریخچه ریمل به مصر باستان برمی گردد. مصریان باستان برای تیره کردن مژه ها و ابروهای خود از مخلوطی از سرخاب (ماده معدنی گالنا) و چربی حیوانی استفاده می کردند. این ماده نه تنها ظاهری برجسته به چشم ها می داد، بلکه به عنوان محافظی در برابر نور شدید خورشید و عفونت ها نیز عمل می کرد.

در روم باستان و یونان

در روم باستان، زنان از زغال چوب برای تیره کردن مژه های خود استفاده می کردند. آنها از سوی دیگر از سرمه استفاده می کردند، یک ماده معدنی سیاه که هم برای آرایش و هم برای اهداف پزشکی استفاده می شد. در یونان باستان، زنان از دوده چراغ برای تیره کردن مژه ها و ابروهای خود استفاده می کردند. دوده نه تنها ظاهری تاریک ایجاد می کرد، بلکه به محافظت از چشم ها در برابر گرد و غبار و دود نیز کمک می کرد.

ریمل، ابزاری آرایشی است که برای تیره و پرپشت نشان دادن مژه ها استفاده می شود. این محصول سابقه ای طولانی دارد و ریشه ی آن به مصر باستان بازمی گردد.

مصریان باستان از ماده ای به نام “کحل” استفاده می کردند که در اصل نوعی سرمه بود و از سنگ معدن سرب تهیه می شد. کحل را با روغن و چربی حیوانی مخلوط می کردند و آن را به مژه ها و پلک ها می کشیدند. علاوه بر جنبه ی آرایشی، کحل برای مصریان باستان کاربردهای دارویی و آیینی نیز داشت.

اولین ریمل های مدرن

در قرن نوزدهم میلادی، شیمی دانان اروپایی شروع به آزمایش با مواد جدید برای ایجاد محصولات آرایشی کردند. در سال 1834، شیمی دان فرانسوی به نام یوجین ریمل اولین ریمل مدرن را اختراع کرد. ریمل ریمل که بر پایه ی وازلین بود، بسیار محبوب شد و به زودی سایر تولید کنندگان نیز شروع به تولید محصولات مشابه کردند.

در اوایل قرن بیستم، ریمل های ضد آب به بازار عرضه شدند که به خانم ها امکان بهره‌گیری از ریمل در آب را می دادند.

مواد تشکیل دهنده ی ریمل

مواد تشکیل دهنده ی ریمل در طول زمان تغییر کرده اند، اما مواد اصلی همواره یکسان بوده اند:

• پیگمنت ها: رنگ دانه هایی که به مژه ها رنگ می دهند.
• وازلین: یک ماده ی روغنی که مژه ها را نرم و انعطاف پذیر می کند.
• موم: ماده ای که به ریمل بافت و قوام می دهد.
• حلال ها: موادی که مواد تشکیل دهنده را در یک محلول مخلوط می کنند.